KillRoy
Forum Gebruiker
- Berichten
- 499
Aangezien er hier op het forum best wel veel gepraat wordt over het kopieren van muziek en dergelijke leek het mij handig om het volgende interesante stukje hier op het forum te plaatsen voor referentie.
Het is het eerste deel (meerdere volgen nog) wat op planet.nl te vinden is.
Hoop dat iedereen er wat aan heeft zodat we allemaal weten waar we over praten.
Het stuk is geschreven door de Heer Job Hengeveld is jurist intellectuele eigendomsrecht en ict-recht en is partner bij Hengeveld Advocaten te Amsterdam, we kunnen er dus van uitgaan dat hij wel weet waar hij het over heeft!
"DRM, thuiskopie en privacy. Is there no place like home?
Gepubliceerd op zaterdag 17 september 2005
door mr. Job Hengeveld
DRM (Digital Rights Management) lijkt meer en meer het sleutelwoord te zijn in de strijd van de entertainment-industrie tegen piraterij. Voorbij lijken de jaren dat er naar hartelust en ongestraft kon worden gedownload! Maar zoals bekend heb ieder voordeel ook zijn nadeel.
Voor de komst van internet leek het wettelijke systeem om gebruik te maken van auteursrechtelijk beschermde werken betrekkelijk eenvoudig. In 1912 – het geboortejaar van de Auteurswet – werd als uitgangspunt genomen dat het verboden was om zonder toestemming van de auteur diens werk te verveelvoudigen. Omdat men met dit verbod vooral de commerciële belangen van de auteur wilde beschermen, werd er tevens een belangrijke uitzondering opgenomen. In artikel 16b Aw wordt het verveelvoudigen voor “eigen oefening, studie of gebruik” zonder toestemming van de auteur toegestaan. Gelet op de technieken van die tijd werd er aldus door de wetgever niet te veel “weggegeven” terwijl de thuisgebruiker ook niet onnodig werd gehinderd in zijn honger naar kennis en vertier.
Techniek
Inmiddels stond de techniek niet stil en kon de wetgever dat dus ook niet doen. Apparaten als de bandrecorder, het kopieerapparaat en de videorecorder deden hun intrede en maakten het de gebruiker veel makkelijker om tekst, muziek en film “voor eigen gebruik te verveelvoudigen”. Om de inkomsten van de auteur (of de exploitant) enigszins veilig te stellen werd een heffingensysteem ingevoerd. Op de verkoop van alle gegevensdragers waarmee de thuiskopie kon worden gemaakt – cassettes en schijfjes- wordt een bedrag geheven dat ten goede komt aan de auteur. Voor het kopiëren van teksten geldt een soortgelijke regeling.
Computertijdperk
In het computertijdperk – en vooral sinds internet – onstond weer een nieuwe situatie. De tot dan toe logische band tussen informatie en drager werd nu ook losgelaten. De gevolgen waren nauwelijks te overzien. Voor de thuisgebruiker leek het paradijs op aarde te zijn aangebroken; de hele wereld ging naar hartelust muziek, foto’s, films en software uploaden, downloaden, uitruilen en gebruiken, met de auteurs en de entertainment-industrie als knarsetandende derde.
Dat een overheid achter maatschappelijke en technische ontwikkelingen aan holt zal niemand verbazen. Maar hoe het mogelijk was dat de amusementsindustrie de mogelijkheden van ICT zo lang heeft onderschat, blijft verbazingwekkend. Wetgever én industrie zijn nu dan ook hard bezig een inhaalslag te maken en het lijkt erop, dat “Digital Rights Management” de beste papieren heeft om de industrie er weer bovenop te helpen.
DRM
Voor wie het nog niet weet: DRM (Digital Rights Management) is een systeem waarmee door middel van technische voorzieningen het gebruik van beschermd materiaal aan banden wordt gelegd. Deze technische voorzieningen kunnen worden aangebracht in de afspeelapparatuur of op de gegevensdrager zelf. Ook het aanbieden van online diensten kan aan DRM worden onderworpen. Het bestand kan alleen op een specifieke computer of speler worden gebruikt, gebruik op andere apparatuur wordt technisch verhinderd. Bekende voorbeelden van DRM zijn de iTunes, de 'Music Download Store' van Apple, en het downloaden van ringtones.
Voor 'de industrie' en de consument lijkt dit een duidelijke oplossing. Wil je een film één keertje bekijken? Dan betaal je daar een geringe licentievergoeding voor. Wil je hem altijd kunnen bekijken? Dat kan, maar daar hangt een ander prijskaartje aan. Afhankelijk van je wensen wordt de technische omgeving aangepast. Fair deal, zo lijkt het.
Adders
Toch zitten er – zeker juridisch gezien – de nodige adders onder het gras. In tegenstelling tot wat vaak wordt gedacht, gaat dat echter niet over het maken van thuiskopieën. Hoewel de realiteit de laatste jaren anders deed vermoeden, heeft de consument nooit het onbeperkte recht gehad om thuiskopieën te maken (en voor software heeft dat al nooit gegolden). Het recht om een thuiskopie te maken geldt alleen maar voorzover dat technisch en anderzins ook mogelijk was. Met andere woorden: als de industrie dit technisch onmogelijk maakt dan is dat niet in strijd met artikel 16b van de Auteurswet. De vraag is wel wat er van de oospronkelijke bedoeling van de wetgever overblijft om kopiëren voor “eigen oefening, studie en gebruik” toe te staan, als de industrie dit naar eigen inzicht kan beperken. Hiermee dreigt de technische handhaving de juridische handhaving te verdringen.
Die “adder” geldt sowieso voor DRM. Een muziekuitgever kan DRM blijven toepassen op muziek, waarop de rechten verlopen zijn of misschien omstreden. Ook kunnen verschillende spelers in het veld – de auteur, de producent, de provider en de leverancier van de hardware - allemaal hun eigen licentievoorwaarden stellen en het de consument uitermate moeilijk maken. Nu al is gebleken dat de verschillende DRM-systemen dikwijls niet op elkaar aansluiten.
No place like home
Een van de grootste bezwaren tegen DRM is echter de privacy. De Europese Commissie heeft begin dit jaar al haar zorgen geuit over de wijze waarop de aanbieders van materiaal omgaan met de persoonsgegevens van gebruikers. Dikwijls blijken deze persoongegevens te worden gebruikt voor persoonsgerichte reclamecampagnes. Middels het verbinden van bijzondere gebruiksrechten aan individuen ('tagging') worden ook de voorkeuren van die persoon in kaart gebracht, welke blauwdrukken eveneens voor (ongevraagde) commerciële doeleinden worden ingezet. Met andere woorden: de knusse omgeving van de thuiskopieerder verandert opeens tot een platform voor allerlei marktinformatie waar de – meestal argeloze – thuisgebruiker helemaal niet op zit te wachten, laat staan om heeft gevraagd.
Balans
Ondanks deze bezwaren ziet het er niet naar uit dat de belanghebbenden DRM zullen loslaten; daarvoor zijn de (financiële) belangen te groot. De vraag is ook of dat zou moeten. DRM kan een handig middel zijn om een balans te vinden tussen de bescherming van de auteurs en hun organisaties enerzijds en de gebruiksrechten en – vrijheden van de consument anderzijds. Maar zoals met alle nieuwe fenomenen in het digitale tijdperk zal een en ander nog wel moeten worden uitgewerkt, zowel juridisch als technisch. Het onderwerp wordt dus nog vervolgd.
Volgende keer: wat mag en wat mag niet – de huidige stand van zaken"
de orginele tekst is hier te vinden: https://www.planet.nl/planet/show/id=118880/contentid=620208/sc=1b0d27
Het is het eerste deel (meerdere volgen nog) wat op planet.nl te vinden is.
Hoop dat iedereen er wat aan heeft zodat we allemaal weten waar we over praten.
Het stuk is geschreven door de Heer Job Hengeveld is jurist intellectuele eigendomsrecht en ict-recht en is partner bij Hengeveld Advocaten te Amsterdam, we kunnen er dus van uitgaan dat hij wel weet waar hij het over heeft!
"DRM, thuiskopie en privacy. Is there no place like home?
Gepubliceerd op zaterdag 17 september 2005
door mr. Job Hengeveld
DRM (Digital Rights Management) lijkt meer en meer het sleutelwoord te zijn in de strijd van de entertainment-industrie tegen piraterij. Voorbij lijken de jaren dat er naar hartelust en ongestraft kon worden gedownload! Maar zoals bekend heb ieder voordeel ook zijn nadeel.
Voor de komst van internet leek het wettelijke systeem om gebruik te maken van auteursrechtelijk beschermde werken betrekkelijk eenvoudig. In 1912 – het geboortejaar van de Auteurswet – werd als uitgangspunt genomen dat het verboden was om zonder toestemming van de auteur diens werk te verveelvoudigen. Omdat men met dit verbod vooral de commerciële belangen van de auteur wilde beschermen, werd er tevens een belangrijke uitzondering opgenomen. In artikel 16b Aw wordt het verveelvoudigen voor “eigen oefening, studie of gebruik” zonder toestemming van de auteur toegestaan. Gelet op de technieken van die tijd werd er aldus door de wetgever niet te veel “weggegeven” terwijl de thuisgebruiker ook niet onnodig werd gehinderd in zijn honger naar kennis en vertier.
Techniek
Inmiddels stond de techniek niet stil en kon de wetgever dat dus ook niet doen. Apparaten als de bandrecorder, het kopieerapparaat en de videorecorder deden hun intrede en maakten het de gebruiker veel makkelijker om tekst, muziek en film “voor eigen gebruik te verveelvoudigen”. Om de inkomsten van de auteur (of de exploitant) enigszins veilig te stellen werd een heffingensysteem ingevoerd. Op de verkoop van alle gegevensdragers waarmee de thuiskopie kon worden gemaakt – cassettes en schijfjes- wordt een bedrag geheven dat ten goede komt aan de auteur. Voor het kopiëren van teksten geldt een soortgelijke regeling.
Computertijdperk
In het computertijdperk – en vooral sinds internet – onstond weer een nieuwe situatie. De tot dan toe logische band tussen informatie en drager werd nu ook losgelaten. De gevolgen waren nauwelijks te overzien. Voor de thuisgebruiker leek het paradijs op aarde te zijn aangebroken; de hele wereld ging naar hartelust muziek, foto’s, films en software uploaden, downloaden, uitruilen en gebruiken, met de auteurs en de entertainment-industrie als knarsetandende derde.
Dat een overheid achter maatschappelijke en technische ontwikkelingen aan holt zal niemand verbazen. Maar hoe het mogelijk was dat de amusementsindustrie de mogelijkheden van ICT zo lang heeft onderschat, blijft verbazingwekkend. Wetgever én industrie zijn nu dan ook hard bezig een inhaalslag te maken en het lijkt erop, dat “Digital Rights Management” de beste papieren heeft om de industrie er weer bovenop te helpen.
DRM
Voor wie het nog niet weet: DRM (Digital Rights Management) is een systeem waarmee door middel van technische voorzieningen het gebruik van beschermd materiaal aan banden wordt gelegd. Deze technische voorzieningen kunnen worden aangebracht in de afspeelapparatuur of op de gegevensdrager zelf. Ook het aanbieden van online diensten kan aan DRM worden onderworpen. Het bestand kan alleen op een specifieke computer of speler worden gebruikt, gebruik op andere apparatuur wordt technisch verhinderd. Bekende voorbeelden van DRM zijn de iTunes, de 'Music Download Store' van Apple, en het downloaden van ringtones.
Voor 'de industrie' en de consument lijkt dit een duidelijke oplossing. Wil je een film één keertje bekijken? Dan betaal je daar een geringe licentievergoeding voor. Wil je hem altijd kunnen bekijken? Dat kan, maar daar hangt een ander prijskaartje aan. Afhankelijk van je wensen wordt de technische omgeving aangepast. Fair deal, zo lijkt het.
Adders
Toch zitten er – zeker juridisch gezien – de nodige adders onder het gras. In tegenstelling tot wat vaak wordt gedacht, gaat dat echter niet over het maken van thuiskopieën. Hoewel de realiteit de laatste jaren anders deed vermoeden, heeft de consument nooit het onbeperkte recht gehad om thuiskopieën te maken (en voor software heeft dat al nooit gegolden). Het recht om een thuiskopie te maken geldt alleen maar voorzover dat technisch en anderzins ook mogelijk was. Met andere woorden: als de industrie dit technisch onmogelijk maakt dan is dat niet in strijd met artikel 16b van de Auteurswet. De vraag is wel wat er van de oospronkelijke bedoeling van de wetgever overblijft om kopiëren voor “eigen oefening, studie en gebruik” toe te staan, als de industrie dit naar eigen inzicht kan beperken. Hiermee dreigt de technische handhaving de juridische handhaving te verdringen.
Die “adder” geldt sowieso voor DRM. Een muziekuitgever kan DRM blijven toepassen op muziek, waarop de rechten verlopen zijn of misschien omstreden. Ook kunnen verschillende spelers in het veld – de auteur, de producent, de provider en de leverancier van de hardware - allemaal hun eigen licentievoorwaarden stellen en het de consument uitermate moeilijk maken. Nu al is gebleken dat de verschillende DRM-systemen dikwijls niet op elkaar aansluiten.
No place like home
Een van de grootste bezwaren tegen DRM is echter de privacy. De Europese Commissie heeft begin dit jaar al haar zorgen geuit over de wijze waarop de aanbieders van materiaal omgaan met de persoonsgegevens van gebruikers. Dikwijls blijken deze persoongegevens te worden gebruikt voor persoonsgerichte reclamecampagnes. Middels het verbinden van bijzondere gebruiksrechten aan individuen ('tagging') worden ook de voorkeuren van die persoon in kaart gebracht, welke blauwdrukken eveneens voor (ongevraagde) commerciële doeleinden worden ingezet. Met andere woorden: de knusse omgeving van de thuiskopieerder verandert opeens tot een platform voor allerlei marktinformatie waar de – meestal argeloze – thuisgebruiker helemaal niet op zit te wachten, laat staan om heeft gevraagd.
Balans
Ondanks deze bezwaren ziet het er niet naar uit dat de belanghebbenden DRM zullen loslaten; daarvoor zijn de (financiële) belangen te groot. De vraag is ook of dat zou moeten. DRM kan een handig middel zijn om een balans te vinden tussen de bescherming van de auteurs en hun organisaties enerzijds en de gebruiksrechten en – vrijheden van de consument anderzijds. Maar zoals met alle nieuwe fenomenen in het digitale tijdperk zal een en ander nog wel moeten worden uitgewerkt, zowel juridisch als technisch. Het onderwerp wordt dus nog vervolgd.
Volgende keer: wat mag en wat mag niet – de huidige stand van zaken"
de orginele tekst is hier te vinden: https://www.planet.nl/planet/show/id=118880/contentid=620208/sc=1b0d27
